Komentarze: 4
Nic już nie wiem. Nic nie rozumiem. Daję się ponosić emocjom.
Nie potrafię patrzeć na to jak ktoś, kogo kocham płacze przez mnie. Poczucie winy rozrywa mnie na kawałki.
Ślepa. Po omacku, nie wiedząc nawet w którą stronę idę, szukam celu. Odbijam się od przypadków i trafiam w ramiona losu. Potykam się co chwilę o własne błędy. Upadam w kałuże bólu. I nie mogę pojąć czemu są jeszcze ludzie, którzy mnie podnoszą. Którym zależy.
Jadę nad morze. A liczyłam na tydzień spędzony samotnie w domu. Nic z tego.
Tęsknię. Ale co jest warta moja tęsknota wobec........