‘Wiesz, nie jestem za eutanazją ale takie jak ty to powinno się powybijać już dawno. Jesteś kompletnie nieprzystosowana do życia we współczesnym świecie. Gdyby nie osłabienie procesów ewolucji poprzez postęp cywilizacji wyginęłabyś już dawno. Jak dinozaury. A tak jakiś chory instynkt trzyma cię przy życiu.’
Smutne święto mamy dzisiaj drodzy Państwo. Najlepiej będzie jak uczcimy je minutą ciszy.
Mogłabym naprawdę dużo napisać...
O kapuście spadającej do Wisły i aspirancie euro-entuzjaście
O tej samej trasie pokonywanej trzy dni pod rząd
O ‘Oczach tej małej’ i białych liliach
O reakcji emocjonalnej
O niepotrzebnej rozmowie przez telefon... i o ‘królewiczu’... i ‘jednych portkach, na których świat się nie kończy’
O łzach spadających z hukiem z trzeciego piętra... i z siódmego... i z dwunastego
O Pokemonach i ich atakach specjalnych
O kimś, kto chciał być przytulony
O telewizorze w dużym pokoju i o Cartoon Network na zmianę z Fox Kids
O rozmowach spisanych na kartkach
O tym czego nie zrobiłam i dlaczego będę żałować
O kimś ‘niemożliwym’
O zeszycie podzielonym na dwie rubryki, który nigdy nie zostanie do końca zapisany
O tym, że minie sporo czasu zanim znowu posłucham Czyżykiewicza
O sytuacji, która posiadała sens tak głęboki, że aż niezrozumiały
...ale mam za dobry humor żeby ubrać to wszystko w adekwatne słowa.
Popatrz, moja mała... To jest Droga Do Nikąd. Widzisz?
A my pójdziemy tędy...
Na skróty.
Moja mała ćpunka - zestaw do samodzielnego przygotowania
1. Weź jedną depresyjną szesnastkę.
2. Przygotuj odpowiednią schizę, najlepiej z dużą ilością elementów dramatycznych.
3. Szesnastkę i schizę dobrze wymieszaj.
4. Odczekaj chwilę, aż utworzy się jednolita masa podatna na odkształacenia.
5. Dla uzyskania lepszego efektu możesz teraz wstawić masę do lodówki na około 2 - 3 godziny.
6. Następnie powoli i ostrożnie dodawaj uniwersalnego środka do manipulacji świadomością.
7. Efekt powinien być widoczny po krótkim czasie.
Miłej zabawy!
Lalka na śmietniku. Część włosów lekko nadpalona, pamiątka po wakacyjnym ognisku. Czerwona farba odrobinę złuszcza się z powierzchni uśmiechu, co nieco psuje efekt wiecznego zadowolenia. A serce i prawą nogę pies sąsiadów zakopał w ogródku. Tylko oczy wciąż otwarte. Plastik stara się jak najlepiej spełaniać rolę nośnika nadziei.
Baterie dawno wyczerpane. A ona nadal powtarza: 'Porozmawiaj ze mną, porozmawiaj ze mną...'
Dopóki ktoś skutecznym kopniakiem nie pozbawi jej głowy.